شعر ارسالي توسط يكي از دوستان

مريز آبروي سرازير ما را 
به ما بازده نان و انجير ما را
خدايا اگر دستبند تجمّل 
نمي بست دست كمانگير ما را
كسي تا قيامت نمي كرد پيدا 
از آن گوشه كهكشان تير ما را
ولي خسته بوديم و ياران همدل 
به ناني گرفتند شمشير ما را
ولي خسته بوديم و مي برد توفان 
تمام شكوه اساطير ما را
طلا را كه مس كرد، ديگر بدان 

چه خاصيتي بود اكسير ما را

                                                                        شعر ارسالي توسط:محمد